Album Review – Dry Riverbed Trio – Chained And Bound
Dry Riverbed Trio – Chained And Bound Format: CD – Digital / Label: Dox Records Releasedatum: 1 februari 2019
Tekst: Peter Marinus
Nadat het Dry Riverbed Trio in 2014 werd opgericht is er nu dan eindelijk het debuutalbum van dit trio uit Dordrecht.
Dusty Ciggaar (zang, gitaar) en Darryl Ciggaar (zang, drums) kwamen we in het verleden al tegen in bands als The Rhythm Chiefs en The Ian Siegal Band en samen met Ronald Tilgenkamp (zang, upright bass) vormen zij nu dit trio dat het al schopte tot voorprogramma’s voor o.a. The Paladins.
Op dit debuut worden stijlen als blues, rockabilly en country op indrukwekkende en authentieke wijze vermengd. Het trio wordt hierbij bijgestaan door gasten David Gram (pedal steelgitaar), Timothy Banchet (orgel) en Roel Spanjers (piano).
Geopend wordt met de heerlijk swingende bluesy rockabilly van Chained And Bound, dat vooral opvalt door het scherpe gitaarwerk en de swingende piano. Een nummer, dat fans van bijvoorbeeld The Paladins zeer zeker zal bevallen en een nummer dat elke tent toch aan het swingen moet krijgen. Na een rauw en dreigend begin ontvouwt zich het loom jazzy swingende Half Past Midnight met hemels zwevend gitaarwerk en wederom de swingende piano van Roel Spanjers. Yeeeehaaaw!!! De band swingt er flink op los in de countrybilly van Let The Monkey Go waarin een hemelse pedal steel natuurlijk niet mag ontbreken, bijgestaan door de scheurende twanggitaar van Dusty. De pedal steel is wederom aanwezig in het sfeervolle countrynummer Chains, waarin een zwaar Tex Mex geluid schuilt, dat automatisch aan Freddy Fender of Doug Sahm doet denken. Daarna is het weer swingen geblazen met de rockabilly van Gone Are The Days. Een luchtig voortboppend nummer met stevig Link Wray-achtig gitaarwerk. Keep On Playin’ is de enige cover op dit album, afkomstig van de mij onbekende Bruce Maxwell-Smith. Een stuwende bluesy rocker die zo in het straatje van een Mickey Jupp of Dave Edmunds past. Naast het hard bijtende gitaarwerk valt de rockende piano weer op. Yoshi’s Ride is de single van dit album. Een avontuurlijk instrumentaal nummer met een flink rauw surfgeluid maar ook met een vrij hoog bluesgehalte. Dan gaan we al zwierend aan een warme countrywals in Guilty Soul. Een breekbaar authentiek klinkend countrynummer. In Voodoo Queen hoor ik vreemd genoeg elementen uit het Beatles geluid uit de “Rubber Soul” periode. Die gaan een merkwaardig huwelijk aan met een swampy rockgeluid a la Creedence Clearwater Revival met een zeer apart en zeer overtuigend resultaat. De pedal steelgitaar wordt er weer bijgehaald voor de emotionele Tex Mex ballad Pasar (Fading Memories). Een nummer in de beste Freddy Fender traditie. Hoe lekker is het als een album met een super swingende boogie wordt afgesloten? Heeel lekker!!! In dit geval met het “You Never Can Tell”-achtige Sunset Boogie, waarin “Caldonia” trouwens ook op de loer ligt. In dit nummer is te horen wat de kracht van de ritmesectie van het Dry Riverbed Trio is, namelijk retestrak swingen!!
We hebben er weer één bij hoor!! Een prima Nederlandse band!!! Voer voor liefhebbers van bluesrock a la The Paladins of van het betere rootsrock werk.
Source: Blues Magazine – https://www.bluesmagazine.nl/recensie-dry-riverbed-trio-chained-and-bound/